Rotterdam
/ Nijmegen, 18 januari 2004
De Amerikaanse president
George W. Bush wil
terug naar de
Maan om vanaf daar “volgende stappen te zetten naar een
grotere
aanwezigheid in
onze zonnestelsel”. Werkelijk prachtige woorden van een
machtig
man,
eigenlijk
zou NewDay.nl moeten juichen. Te meer omdat deze pre-kick off onder het
motto
gaat van “A renewed spirit of discovery.” Maar ik
juich
vooralsnog niet
– niet
als privé-persoon, en niet als initiator van deze
toekomstvereniging in
oprichting. Ik twijfel namelijk aan de integriteit van de belofte.
Bovendien
had ik bij een werkelijk wereldleiderschap een andere weg verwacht.
Hieronder
tracht ik uiteen te zetten waarom.
Lees de factsheets en verder van Bush'
toespraak 14 januari 2004.
In
de eerste plaats is de timing
ongelukkig. Zo is de
president in de race voor een eventuele herverkiezing eind dit jaar.
Invloedrijke
critici in binnen- en buitenland verdenken Bush jr. er dan ook van
hiermee een nieuw
eenheid-smedend onderwerp te hebben gevonden. Een onderwerp waarbij
zijn democratische
opponenten hem eenvoudigweg niet kunnen volgen; zij zitten nu eenmaal
niet op het geld.
Uiteraard is
“verovering van de
ruimte” nog altijd te verkiezen boven een campagne tegen
Noord-Korea zo
viel ergens op
de Nederlandse mars-emaillijst
te lezen. Doch, blijken de verkiezingen
inderdaad de achterliggende gedachte van zijn wellicht ooit
historische toespraak,
dan wordt
hiermee de grootsheid van de ruimte en de uiteindelijk menselijke rol
hierin
gebruikt voor partijpolitieke en individuele redenen.
De verdenking van een
degelijke uitgekiende stap wordt groter als je je afvraagt of de
president
dezelfde speech op dezelfde dag zou hebben gehouden als de landing
van
de
Spirit niet was gelukt. Dit bij elkaar genomen maakt de timing voor
zijn spindoctors
en
marketingmensen waarschijnlijk perfect, maar bij mij doet
het in
elk geval de wenkbrauwen fronsen.
Astrobiologie
Dan… de visie van Bush gaat over een grotere menselijke
aanwezigheid in ons zonnestelsel en wellicht beyond… Dat is
een
vergaande
visie, maar in het licht van efficiency gaat zij welbeschouwd niet ver
genoeg.
Met andere woorden: Bush en vooral zijn medewerkers hebben hun huiswerk
niet
goed gedaan. In de astro-wetenschappelijke gemeenschap is er
één
onderwerp dat
als achtergrondruis overal aanwezig is: leven buiten de aarde, is dat
er? [En ook:
…mogelijk?]
Binnen en
buiten NASA
zijn momenteel tal
van onderzoeksprogramma’s gaande die zich hierop richten.
Bovendien is
Astrobiologie een van de jongste en snelstgroeiende wetenschappelijke
disciplines; niet alleen in de VS, maar ook in Nederland kan je
hiervoor in Leiden
(dec. 2003) en Nijmegen
(mei/juni
2003) terecht.
Het gevaar is nu dat een eventueel
prestigeproject van Bush
financieel ten koste gaat van veelbelovende bestaande
onderzoeksprogramma’s. Om
maar niet te spreken van researchvoorstellen die niet worden ingediend
omdat nationwide de scoop
meer op de Maan en bemenste ruimtevaart is gericht. Het had zoveel
interessanter kunnen zijn als Bush zich de vraag
had gesteld: Is er leven buiten de aarde? Dat een eventuele ontdekking
hiervan
wereldwijd ‘our kinmenship’ en saamhorigheid zou
versterken
en meer
presidentieel geblabla.
En dat een
basis op de Maan een eerste stap is om dat te onderzoeken - wat mij
betreft slechts een
van de mogelijk eerste stappen, maar dit terzijde. Een opwaardering
dus van de
Bush’ missie naar een heuse visie waarin meer disciplines dan
in
het
huidige
voorstel hun bijdragen kunnen en moeten leveren.
Internationaal
Tenslotte
heb ik het altijd nogal eng
gevonden dat een
beperkt aantal landen de ruimterace uitvecht. Uiteindelijk zijn er bij
een
langdurige race altijd tussentijdse verliezers. Wie weet wat ontevreden
machtige landen allemaal kunnen doen…? Uiteindelijk moeten
de
belangen
wel
groot zijn, anders waren ze er in de eerste plaats niet aan begonnen.
Momenteel steekt de VS met kop en schouders
boven andere
landen uit die een ruimteprogramma hebben. Het had juist in deze tijd van waar wereldleiderschap getuigd
– nu
Rusland “verslagen” is, Europa te
verdeeld/bureaucratisch
en Japan,
China en
India (nog) te klein – om zo’n missie gezamenlijk
te
ondernemen.
Er zullen mensen zijn die nu zeggen dat ze juist midden in
zo’n samenwerking zitten met het International Space Station
en
dat de
ervaringen klaarblijkelijk niet tot voortzetting in een volgend project
leiden. Mocht dat inderdaad
het geval zijn, dan vind ik dat alleen maar kortzichtig en
tegelijkertijd
vergroot mijn twijfel over Bush’ integriteit hiermee. De
eventueel
slechte
ervaringen tot nu toe zijn voor hem dan geen uitdagingen voor de gehele
mensheid, maar slechts obstakels om het eigenbelang veilig te stellen.
Een
zelfverzekerde wereldleider had zijn missie voor een grotere menselijke
aanwezigheid in ons zonnestelsel tot de gehele wereld gericht.
Maar
goed, ik wil ook geen azijnze*ker zijn.
Ik vind het jammer van de in mijn optiek gemiste kans, maar het is
natuurlijk
beter dan niets. Zijn woorden hebben we, nu is het een permanent waken
of
bestaande programma’s er niet onder gaan lijden en of er
inderdaad iets
van
terecht gaat komen. Ook is het politiek handig dat de VS zijn kaarten
op tafel heeft
gelegd. Bush heeft vooral India en China uitgenodigd om met hem mee te
doen. Meer
van India dan een aanstormend en goedkoop hightec-land weet ik niet.
Van China zou
ik mij heel goed voor kunnen stellen dat ze bedanken voor de eer. China
is in sneltreinvaart met een eigen programma bezig.
Na zijn eerste
bemenste
vlucht van
afgelopen oktober is de derde zelfstandige ruimtevarende natie
zelfverzekerder
dan ooit.
Nu de rollen bekend zijn is het misschien voor Europa/esa een kans om
te
pleiten voor een internationaal Out Of Orbit-programma. Uiteraard moet
dit dan wel goed getimed worden en met in acht name van Bush’
werkelijke
beweegredenen. Zo politiek zijn we dan ook weer wel.
NewDay.nl
| Richard Reekers
Naschrift:
Toekomstvereniging NewDay.nl zal zich na het OPMARS
–
Ruimte voor kennis-project
bezighouden met meer
bewustwording onder
de Nederlandse politiek ten
aanzien van het belang van een (oproep
tot
een) internationale bemenste
verkenningsexpeditie naar Mars, de Rode Planeet.
Een vraag die tot vele
opmerkingen en v.v. leidt…
“Waarom
zoveel geld
besteden aan ruimtevaart, laten we eerst
hier onze zaakjes op orde krijgen!”
Wij zijn al tijden
bezig de
zaakjes
hier ‘op orde’ te krijgen. Blijkbaar is dat dus
niet
gelukt. Het is
de vraag
of de eventueel ruimtevaartbudgetten hier iets aan kunnen en
zouden veranderen.
De ontdekking van de ruimte is net
zo’n onderwerp dat
bij de mensheid hoort als bijvoorbeeld kunst of cultuur. Elk beeld dat
voor het
eerst wordt gecreëerd, iedere dans die wordt gechoreografeerd
en
elke
ontdekking uit de ruimte draagt bij aan het totaal van de kennis
&
kunde van
ons als soort.
“De
ruimte”
hoort erbij, het is aan ons om ervoor te zorgen
dat met het één de zaakjes van het ander op orde
worden
gemaakt. Mars,
de Rode
Planeet is daar als nieuwe wereld uitermate geschikt voor; alles wat je
voor
daar leert, vergroot je kennis en inzicht over de wereld hier. De
ruimte is nodig,
evolutie zover wij haar momenteel begrijpen heeft tot nu toe altijd
aangetoond dat
een zo groot mogelijke diversiteit in soorten en ideeën betere
overlevingskansen
biedt op lange termijn.
Space
is the Future! | Geef
mij maar de
ruimte!
Tekst is
open source
en kan met bronvermelding (link naar hier) vrijelijk worden gebruikt en
toegepast. Het wordt op prijs gesteld de eigen aangepaste teksten te
re-mailen en dito te delen - RR.